Doelen en middelen

In de kliniek mogen we ieder weekend met verlof. Je mag maar één nacht wegblijven, maar je mag wel weg. Aangezien ik op woensdagavond aangekomen ben, zou ik op zaterdagochtend alweer met verlof mogen. Ik heb er even over nagedacht en besloten om dat niet te doen. Eerst maar eens wennen aan de kliniek, de omgeving, het ritme, het bed en alle dingen eromheen. Mijn persoonlijk begeleider Lisette (iedere opgenomen bewoner heeft een aanspreekpunt bij de verpleging, dat is je persoonlijk begeleider of pb'er) werkt in het weekend ook en heeft een afspraak met me gemaakt.

Als je in de kliniek bent, moet je namelijk een zogenaamd herstelplan maken. Daarin leg je de doelen vast waar je tijdens je behandeling aan wilt werken. Die doelen moet je opstellen met je pb'er, in mijn geval Lisette. Ze is jong, blond en straalt uit al haar porieën liefdevol vertrouwen. Ik ben wel blij met haar. Dus op zaterdagmiddag pakken we een schrijfblok, zoeken we een tafel en gaan we praten over wat ik nou eigenlijk uit deze opname wil halen.

Ik had daar nog niet echt over nagedacht. Mijn doel voor deze opname was namelijk: pillen aanwennen. Streep eronder, klaar. Lisette legt me uit dat het zo simpel niet ligt. Je kunt hier wel alleen blijven om je pillen aan te wennen, maar het is eigenlijk wel de bedoeling dat je nog aan meer dingen werkt. 'Dat helpt je ook met het samenstellen van je therapierooster. Je weet pas welke blokken je moet kiezen als je ook weet waar je aan wilt werken. Als je doel "pillen wennen" is, zit je hier straks de hele dag te wachten tot ze hun werk gaan doen. En dat is niet de bedoeling.' Samen met Lisette verbreed ik het doel "pillen aanwennen" naar "stemming verbeteren". Dan kan ik ook wat meer dingen inzetten om dat te bereiken, in plaats van alleen wachten tot de medicijnen hun magische werk verrichten.

Maar daarmee zijn we er nog niet. Ik peins een tijdje over geschikte doelen in een opname. Eentje heb ik al vrij snel gevonden. Ik ben me namelijk kapot geschrokken van hoe ik, zelfs in de kliniek, vasthou aan mijn masker. Ook hier wil ik altijd de snelste, de scherpste en de meest sociale zijn, de persoon die grapjes maakt waar anderen om lachen. Op die manier betaal ik mijn "schuld" aan de mensheid terug. Ik besta namelijk en neem daarmee ruimte in die helemaal niet voor mij bedoeld is. Want ik mag er niet zijn. Dat is een tamelijk deprimerende redenering maar voor mij voelt hij vreselijk logisch. Ik had alleen niet gedacht dat ik er zelfs in de kliniek, een plaats waar je problemen alle ruimte krijgen, moeite mee zou hebben te laten zien hoe ik me voel. Dus dat wordt een doel.

Verder dan het probleem waar ik al een hele tijd tegenaan loop: ik kan niet ontspannen. Ik vind het heel moeilijk om op mijn eigen initiatief leuke dingen te doen, omdat ze leuk zijn. Als iemand anders voorstelt een serie te kijken, kan ik dat wel, want dan wil die persoon het en is het dus goed. Maar als ik het zelf wil? Heel moeilijk. Maar ik moet echt gaan leren om dingen te doen, leren bepalen wat IK leuk vind, wat IK wil doen. Anders kan ik nooit leren hoe ik me moet ontspannen en ben ik over een paar weken na mijn opname binnen no time weer zo overwerkt als de pest. Dus dat wordt ook een doel.

Het klinkt zo makkelijk. Stemming verbeteren, tijd voor jezelf nemen en laten zien wat je voelt. Ik wou dat het ook zo makkelijk wás. Want dan had ik het al wel gedaan... Nu maar onder dit dak proberen.