Kliniekkerst

Toen ik opgenomen werd, was het negen december, ruim twee weken voor de kerst. Hoewel me bij de intake verteld was dat ze in de kliniek op korte opnames mikten, had ik al wel door dat ik niet zomaar binnen twee weken weer buiten zou staan. En dat betekende dus dat ik kerst en hoogstwaarschijnlijk ook oud en nieuw in de kliniek door zou brengen. Dit stond me heel erg tegen en ik had het er dan ook over met mijn moeder. Zij had een relativerende opmerking: 'Ja, maar als je dit niet oplost, wordt dit misschien wel je laatste kerst. En als je beter wordt, heb je er nog zo'n vijftig voor de boeg. Dus dan kunnen we deze wel missen.' Ook een manier om het te bekijken.

Toch, nu de feestdagen er zijn, blijf ik maar denken aan hoe ik ze vorig jaar doorbracht en hoe ik ze nu ga spenderen. Het contrast zou bijna niet groter kunnen zijn.

Vorig jaar vertrok ik op 24 december naar mijn schoonouders. Mijn schoonmoeder vindt het gezellig om haar dochters plus aanhang dan bij elkaar te hebben en iets niet al te moeilijks te koken. Dus ze had een pan goede erwtensoep gemaakt. Na het eten hebben we nog een spelletje Risk gedaan met zijn allen. Het was heel gezellig. Op 25 december werden mijn vriendin en ik 's middags opgehaald door mijn vader. Samen met mijn twee broertjes gingen we naar mijn oma, oom en tante. Mijn tante had gekookt. 's Avonds waren we weer terug bij mijn schoonouders, om daar te slapen. Op 26 december gingen mijn schoonouders naar de schoonfamilie. Wij hadden daar geen zin in en hebben de hele dag in kersttruien op de bank gehangen, films kijkend en boeken lezend.

Dit jaar zit ik op 24 december in de kliniek. Terwijl ik dit typ, zijn de verpleegkundigen de eettafel aan het opleuken met waxinelichtjes (dat mag voor een keertje) en kerstkleedjes. Het menu doet niet mee met de feestelijkheden: er staan vanavond gekookte aardappels met witte bonen in tomatensaus op. Niet vies, maar ook niet zo kerstachtig. Ook in de kerstweek mogen we maar één nachtje wegblijven, al dan niet in het weekend. Dus de meeste mensen gaan op 25 december weg en komen op 26 december 's avonds terug. Zo ook ik. Mijn moeder haalt me 's morgens op en neemt me mee naar huis. Daar hebben we niet echt een planning, behalve dat er 's avonds lekker gegeten wordt. Verder doen we het rustig aan. Op 26 december kleed ik me netjes aan en ga ik weer naar mijn oma, oom en tante. Met het verschil dat mijn vader me 's avonds weer af gaat leveren in de kliniek.

Vorig jaar bleef ik na de kerst in het huis van mijn schoonouders. Zij vertrokken voor een paar dagen naar de Veluwe en wij bleven om op het huis te passen. Het was heel fijn om eens een heel huis voor jezelf te hebben waar je gewoon je gang kunt gaan. De hele dag zette ik de radio aan, omdat ik een fanatiek volger van de top2000 ben. We wandelden, bakten lekkere dingen, deden spelletjes en lazen de boekenkast van mijn schoonmoeder uit. Op oudjaarsavond kwamen mijn schoonzus en haar beste vriendin op bezoek. We speelden weer Risk en keken om middernacht naar het vuurwerk. Twee dagen daarna kwamen mijn schoonouders terug en gingen we weer weg.

Dit jaar keer ik op de avond van 26 december terug in de kliniek. De zondag is dan rustig, want er is geen programma. Maar de meeste mensen gaan ook tijdens kerst weg in plaats van in het weekend, dus er is wel aanspraak. En op maandag beginnen de therapieblokken weer. De top2000 ga ik alleen op mijn kamer kunnen luisteren, want er is hier geen radio en als hij er zou zijn, moet je alsnog democratisch de zender bepalen. Op oudjaarsdag ga ik weer met verlof in plaats van in het weekend en ga ik naar mijn moeders huis. Zij is er zelf die avond niet, dus ik heb het huis voor mezelf met mijn vriendin en twee andere vriendinnen. Ik weet nog niet precies wat we gaan doen, maar het wordt vast gezellig. Wel nuchtere gezelligheid: in verband met mijn medicatie zit ik aan de kinderchampagne. En op nieuwsjaardag zullen we in de loop van de dag wakker worden, de boel opruimen, onze spullen bij elkaar rapen en vertrekken. Zij naar hun huizen, ik naar de kliniek.

Opgenomen worden is nooit leuk. Het is altijd een aanslag op je leven, wat ook een beetje de bedoeling is. Maar in de decembermaand heeft het wel extra impact. Ik heb hier de kerstboom opgetuigd om het nog een beetje sfeer te geven, maar het blijft een ziekenhuis. We zijn ziek. Dat is niets om te vieren.