zaterdag 2 januari 2016

Oudjaarsterugblik

Op mijn Facebook (waar bijna niemand het fijne weet van mijn ups en downs dit afgelopen jaar) schreef ik op oudjaarsdag de volgende post: "2015, ik ben blij dat we na vandaag afscheid van elkaar mogen nemen want je hebt me niet bepaald veel gegund dit jaar. En op een bepaalde manier ook weer wel. Dit jaar is de kiem gelegd voor allerlei ontwikkelingen die ik in 2016 verder kan doorvoeren, maar gemakkelijk was het niet. Als je me in januari had verteld hoe dit jaar eruit zou komen te zien en waar ik het zou eindigen, had ik je glashard in je gezicht uitgelachen. Toch ben ik stilletjes dankbaar voor dingen, bijvoorbeeld voor de schone lei van 2016. Ik weet wel dat het afgezaagd is om je nieuwe jaar als een nieuw begin te beschouwen, maar ik doe het lekker toch. Vanavond proost ik met kinderchampagne op mezelf. Dat het maar een stuk beter mag worden!"

Hier op mijn blog wil ik daar graag wat uitgebreider op in gaan en terugkijken op 2015 (met links naar de relevante blogposts voor wie bij wil lezen). Want man, wat een wilde rit was het.

In januari begon het al met een spoedafspraak bij mijn huisarts. Twee maanden daarvoor was ik doorverwezen naar de GGZ, zonder aanwijsbaar resultaat. En dus sleepte ik mezelf maar weer de wachtkamer in om te vragen of er alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft spoed achter gezet kon worden. Mijn huisarts schrok gelukkig van me en begon aan allerlei alarmbellen te trekken die zij als arts tot haar beschikking heeft. En zo kon het dat ik begin februari ineens al een intake had.

Die intake leidde tot mijn instroom in de schemagroep op donderdagavond. Ik voelde me er snel op mijn plek, omdat ik nu eenmaal goed gedij bij groepstherapie en de indeling in schema's me veel inzicht gaf in mijn eigen patronen. Wel ontwikkelde ik een haat-liefdeverhouding met PMT. Ondertussen stond ik maandenlang op de wachtlijst bij de eetstoornisafdeling, dus besloot mijn behandelaar Vincent om te proberen mij in zijn eentje alvast aan het eten te krijgen. Dat leek in eerste instantie best te lukken, maar kakte later jammerlijk in.

Gelukkig liet eind juli eindelijk de eetstoornisafdeling van zich horen, net toen mijn motivatie een dieptepunt bereikt had. Dus in augustus zat ik daar wederom op intake. Dat ging best goed en na een vakantie van een maand (van mijn eetstoornistherapeut Elise, niet van mij) ging ik met de verwachting nogmaals boulimia als label te krijgen naar het adviesgesprek. Helemaal fout. De nieuwe diagnose werd eetstoornis NAO en Elise wilde me op persoonlijkheidsstoornissen testen. Over die NAO-diagnose had ik zeer gemengde gevoelens en het duurde even voor ik dat verwerkt had.

Niet dat ik daar tijd voor had, want ondertussen was het schooljaar weer begonnen en moest ik weer allerlei ballen in de lucht houden. Dat vroeg nogal wat van me, want het onderzoek voor de persoonlijkheidsstoornis kwam er ook nog bij. Ik sleep mezelf naar school, naar therapie en weer terug en wacht de diagnose af. Die komt er uiteindelijk: nog een NAO. Daar kan ik beter mee omgaan dan met de NAO voor mijn eetstoornis, maar toch gaat het zodanig slecht dat ik tijdelijk moet stoppen met mijn opleiding.

En dan begint de vrije val. Elke week voel ik me slechter, ben ik minder in staat om de dingen te doen die gedaan moeten worden. Samen met Vincent kijk ik naar de mogelijkheden die ik nog heb. Er is medicatie, maar dat wil en durf ik niet. Dus proberen we te zorgen dat ik me beter ga voelen door vaker te bewegen. Helaas heeft het te weinig effect. We besluiten dat het dan toch de pillen moeten worden. Maar niet in mijn eentje. Ik stopte met school omdat ik bang was anders voor het eind van het jaar opgenomen te moeten worden, maar uiteindelijk zit ik alsnog begin december op intake bij de kliniek.

Op het moment van schrijven zit ik daar drie weken en het ziet ernaar uit dat ik er over een week met ontslag mag. Dan ga ik verder in de dagbehandeling ("op stoel", noemen ze dat hier). Vier dagen per week tot ik weer naar school ga in februari, daarna terug naar drie dagen in de week, geleidelijk afbouwen en dan ergens rond april stoppen. Met de dagbehandeling. De pillen zullen daarna nog wel een tijdje doorlopen en met de schema- en eetstoornistherapie ben ik ook nog lang niet klaar.

2016, ik vraag me af wat er van ons moet worden. Maar ik doe mijn best. Het kan alleen maar beter worden, dat is mijn mantra voor dit jaar.

Stel me niet teleur, 2016.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten