Het crisisplan

Al wandelend en activerend laat ik mijn gedachten over het fenomeen "crisisplan" gaan. Ik had er nog nooit van gehoord tot Vincent erover begon, maar het is best een logisch ding. Het komt straks in het systeem van de GGZ te staan, zodat zij alles compleet hebben wanneer er stront aan de knikker is. Mocht ik in crisis bij ze terecht komen, dan hebben ze een duidelijk overzicht van hoe en wat en bijvoorbeeld ook wie mijn contactpersonen in geval van nood zijn. Ik heb geen idee of ik nog in staat zou zijn om ze die gegevens zelf te geven, dus is het handig dat ze die hebben.

Maar om ze dat handige ding te laten hebben, moet ik het eerst zelf "even" maken. En dat blijkt toch een stukje lastiger dan ik van tevoren had ingeschat.

Activeren, activeren, activeren

Daar zit ik dan. Vier weken geleden had ik mijn laatste gesprek met Vincent, voor hij op vakantie ging. Nu is hij terug en ik voel me een totaal ander persoon dan daarvoor. Ik heb een vrije val gemaakt in mijn depressie en ben veranderd van een gestreste jonge vrouw met een studie en een hoop verplichtingen in een depressief hoopje mens dat niet meer studeert en steeds minder lijkt te kunnen. Vincent lijkt ook niet goed te weten wat hij daarmee moet. Als ik op de stoel in zijn kamer ga zitten, kijken we elkaar even aan. 'Nou, vertel het maar,' zegt hij dan, 'want ik zie dat het niet goed met je gaat.

Dus ik draai mijn voorbereide praatje af. Ik heb veel moeite me te concentreren en richting in een gesprek te houden, dus heb ik van tevoren voor mezelf op een rijtje gezet wat ik wil gaan zeggen en hoe. Ik wil duidelijk maken hoe het nu met me gaat, op alle vlakken. Ik wil niets vergeten. Dus som ik het achter elkaar op, hoe het gaat met slapen, eten, stemming, doodsverlangen, sociaal leven, concentratie, geheugen, libido en al die duizend andere dingen die lijden onder een depressie. Daarna zak ik een stukje dieper in de stoel weg en kijken we elkaar weer even aan zonder iets te zeggen. Want wat nu?

Niemand wil het weten

Omdat ik studievertraging op ga lopen, ben ik bezig met een aanvraag voor extra studiefinanciering. Voor die aanvraag moet ik een formulier door een arts laten tekenen. Dus maakte ik een afspraak met mijn huisarts en kreeg aan de telefoon te horen dat ik niet op tijd bij mijn eigen huisarts terecht kon. Ze kon me er wel tussen schuiven bij een andere arts in de praktijk. Ik heb die man al vaker gezien en ik vind het een beetje een flapdrol, maar het invullen van een formulier wilde ik hem wel toevertrouwen. Vooral omdat hij 100% van de nodige informatie in mijn dossier kon vinden.

Toen ik daar zat en uitlegde wat ik wilde, was het inderdaad snel geregeld. Hij pakte de pen, vulde zijn gegevens in, zette echtheidsstempels en zijn handtekening en gaf het formulier terug. Toen ik zijn hand schudde bij het weggaan, zei hij: 'Gaat wel goed verder toch?' Ik keek hem een moment verbaasd aan. Vriend, ik heb je net verteld dat ik studievertraging oploop vanwege een zware depressie en een eetstoornis, hoe DENK je dat het met me gaat? Dus ik zei: 'Euh. Nou ja. We werken eraan, zal ik maar zeggen.' 'Goed zo,' zei hij, en bonjourde me vriendelijk maar resoluut de onderzoekskamer uit.

Het was er weer een. Een beleefdheidsvrager.

To pill or not to pill

Ik hou niet van pillen. Nooit gedaan ook. Misschien heb ik dat van huis uit meegekregen, mijn moeder leerde ons vroeger aan dat je alleen een aspirientje mocht pakken als je écht veel pijn had en door moest. Dat is een regel die ik aangehouden heb in mijn verdere leven en die ik nu ook nog nakom. Als ik iets op kan lossen met rust houden of een dutje doen, dan zal ik altijd voor die optie kiezen. Ik slik eigenlijk alleen pijnstillers als ik een zware griep of heftige menstruatiepijn heb (daar heb ik ook speciale pijnstillers van de dokter voor). Als ik seks met mannen zou hebben, zou ik een andere anticonceptievorm kiezen dan de pil/een spiraaltje/implanon/iets anders hormonaals. En hoewel ik vanwege mijn astma in aanmerking kom voor de jaarlijkse griepprik, heb ik hem nog nooit gehaald. Ik hou gewoon niet van meuk in mijn lichaam die er niet hoort.

Tot nu toe heb ik dus ook nog nooit een slaappil of een antidepressivum geslikt. Maar ik ben bang dat dit een gesprek is dat ik toch zal moeten gaan voeren.

Een vrije val

De afgelopen jaren heb ik twee verschillende studies gevolgd, mezelf bij een leuk medium opgewerkt van op de "ranglijst", ben ik PR-coördinator van een vereniging geweest, heb ik bij diverse online media als redacteur bijgedragen, heb ik toneel gespeeld, zang- en kickboksles gehad (niet tegelijkertijd) en twee verschillende baantjes gehad. Dat allemaal naast het runnen van mijn eenpersoonshuishouden en het onderhouden van mijn sociale leven en mijn relatie. Regelmatig vroeg mijn moeder: 'Doe je eigenlijk ook weleens gewoon een uurtje niks?' En dan zei ik 'Ja hoor! Soms.' terwijl ik eigenlijk dacht 'Nee, moet dat dan? Dit werkt toch ook?'

Al zolang als ik me kan herinneren, heb ik één strategie bij leed, stress, emotie en andersoortige negativiteit: heel snel doorlopen. Niet achterom kijken. Ik werkte al mijn issues en gedonder letterlijk weg door mezelf te begraven in een hoop dingen die ik moest doen. Dat is al jaren een probleem, maar nu ik ermee gestopt ben, merk ik pas hóé groot precies.

Ode aan mijn vriendin

Het leven als persoon met een depressie/een eetstoornis/allebei is ontzettend zwaar. Als ik dat zo opschrijf, klinkt het megaheftig en theatraal, maar het is ook gewoon waar. Ik sta hier vaak niet te lang bij stil, omdat het een pijnlijk besef is. Maar op sommige dagen wanneer het heel slecht gaat, zoals nu, realiseer ik het me eens te meer. Het is verschrikkelijk zwaar om depressief te zijn.

Maar ik ben niet de enige betrokkenen in deze situatie. Het leven met een depressief/eetgestoord persoon is ook voor de mensen eromheen bepaald niet makkelijk. Ik heb al ruim drieënhalf jaar een relatie, en in die tijd heeft ze behoorlijk wat met me meegemaakt, ook voor ik depressief werd. En daar mag best weleens wat aandacht aan gegeven worden.

Daarom hier: een ode aan mijn vriendin.

Inspirerend dun

Waarschuwing: deze blogpost gaat over thinspiration. Als je daar erg gevoelig voor bent, zorg dan alsjeblieft goed voor jezelf en sla mijn blogpost over.
Toen ik in het pro-anamilieu terecht kwam, ontdekte ik ook het fenomeen thinspiration, of thinspo. Voor wie het niet kent: dit zijn foto's of quotes over dunheid (vaak ongezonde dunheid) die als inspirerend worden ervaren. Ik kon er uren naar kijken en het internet afspeuren naar nieuwe plaatjes die aansloten bij mijn voorkeuren. Iedereen heeft zo zijn eigen favorieten op dat gebied, en mijn voorkeur lag bij zwart-witfoto's met een wat dromerige uitstraling. En botten. Veel zichtbare botten.