Inspirerend dun

Waarschuwing: deze blogpost gaat over thinspiration. Als je daar erg gevoelig voor bent, zorg dan alsjeblieft goed voor jezelf en sla mijn blogpost over.
Toen ik in het pro-anamilieu terecht kwam, ontdekte ik ook het fenomeen thinspiration, of thinspo. Voor wie het niet kent: dit zijn foto's of quotes over dunheid (vaak ongezonde dunheid) die als inspirerend worden ervaren. Ik kon er uren naar kijken en het internet afspeuren naar nieuwe plaatjes die aansloten bij mijn voorkeuren. Iedereen heeft zo zijn eigen favorieten op dat gebied, en mijn voorkeur lag bij zwart-witfoto's met een wat dromerige uitstraling. En botten. Veel zichtbare botten.

Het internet voorzag mij scheutig van plaatjes die ik mooi vond. Als ik het op het forum niet kon vinden, dan wel op Tumblr, waar ook veel eetgestoorde types rondhangen en de dingen delen die hen aanspreken. Urenlang surfte ik van website naar website en als ik een plaatje tegen was gekomen dat ik écht mooi vond, dan zuchtte ik van tevredenheid en sloeg het op in de map op mijn computer of mijn telefoon. Weer een goede vangst.

Door de jaren heen veranderde mijn voorkeur. Ik kwam laatst op mijn oude laptop mijn allereerste thinspomap tegen, van toen ik zeventien was en net op de pro-anawebsites zat. Daar zaten nog plaatjes bij waar ik in deze tijd alweer snel voorbij scrolde. Ik was de lat steeds lager gaan leggen voor mezelf. Als je toen tegen me had gezegd welke plaatjes ik nu mooi zou vinden, had ik je uitgelachen. Dat is toch véél te dun. Dat is toch niet mooi meer? Maar nu vond ik ze prachtig.

Sinds ik een smartphone had, vond ik de thinspomappen op mijn computer niet zo interessant meer. Mijn telefoon had ik immers altijd bij me. Dus ik maakte screenshots van afbeeldingen die ik mooi vond en sloeg ze op in de map die ik daarvoor gemaakt had (met de verhullende titel "Foto's feestje", zodat meekijkende mensen me er niet per ongeluk langs zagen scrollen). Als ik me dik en ongemotiveerd voelde, opende ik die map en keek ik naar de plaatjes. Kom op, Sofie. Dit is waar je naar streeft, dit is waar je voor streeft, dit ga je worden.

Het wordt tijd te accepteren dat ik die beelden los moet laten en dat ik vooral moet stoppen met ze na te streven. Ik ga dat meisje nooit worden en dat moet ik ook niet willen. Dat aanvaarden is nog erg moeilijk, maar ik heb al wel een kleine stap gezet in het stoppen erop te focussen: ik heb de hele map op mijn smartphone verwijderd. Op mijn oude laptop staat nog een map, maar daar kom ik nooit meer op. Als ik merk dat die me erg gaat trekken, zal ik die ook verwijderen. Kleine stapjes.

P.S. Ik wilde in deze post geen foto's delen van wat ik nu eigenlijk mooi vind, omdat ik niemand wil triggeren. Ik vind het zelf altijd erg heftig om er ineens mee geconfronteerd te worden. Maar als je wilt weten wat voor dingen mij aangesproken hebben, moet je deze link eens bekijken. Het is mijn oude Tumblr (die ik niet kan verwijderen want ik heb de inloggegevens niet meer, shit). Stay safe.