Ode aan mijn vriendin

Het leven als persoon met een depressie/een eetstoornis/allebei is ontzettend zwaar. Als ik dat zo opschrijf, klinkt het megaheftig en theatraal, maar het is ook gewoon waar. Ik sta hier vaak niet te lang bij stil, omdat het een pijnlijk besef is. Maar op sommige dagen wanneer het heel slecht gaat, zoals nu, realiseer ik het me eens te meer. Het is verschrikkelijk zwaar om depressief te zijn.

Maar ik ben niet de enige betrokkenen in deze situatie. Het leven met een depressief/eetgestoord persoon is ook voor de mensen eromheen bepaald niet makkelijk. Ik heb al ruim drieënhalf jaar een relatie, en in die tijd heeft ze behoorlijk wat met me meegemaakt, ook voor ik depressief werd. En daar mag best weleens wat aandacht aan gegeven worden.

Daarom hier: een ode aan mijn vriendin.

Ze luistert altijd naar me. Echt áltijd. Het maakt niet uit of ze zelf buikpijn, scriptiestress, last van haar hormonen of ruzie met iemand heeft, ze staat altijd voor me open. Als ze geen woorden heeft, geeft ze me in ieder geval even een knuffel. En op dit moment, nu ik zoenen en seks oneindig lastige dingen vind, is dat het dichtst bij dat ze kan komen en het is oneindig fijn.

Als ze ontdekt dat ik een hele dag niet gegeten heb, haalt ze me met zachte dwang over om iets te eten. Ze gaat het halen en maakt het voor me klaar als het moet, ze zal daar altijd haar best voor doen. Soms geeft ze ook gewoon toe dat ze dingen niet weet ('Ja, moet ik je nu dwingen om dit of dat te doen of moet ik het zo laten? Ik weet het niet, sorry.') en dan zoeken we samen naar een oplossing. Meestal bestond die eruit dat we in bed gaan liggen met Netflix. Dat is nu minder, nu mijn concentratievermogen naar de tyfus is, maar het was altijd een goede tussenoplossing. We vinden wel weer een nieuwe.

Ik weet dat ze bang is dat ik zelfmoord pleeg en dat die angst niet onrealistisch is. Op stations hebben we gesprekken als: 'Geen rare dingen doen zo hè?' 'Wat versta jij onder rare dingen?' 'Nou, doodgaan.' 'Oh dat. Ja. Nee, ik zal het niet doen.' En dan stap ik in de trein en gaat zij naar huis, misschien wel met angsten over of ik het niet stiekem tóch doe. Ze maakt zich zorgen als ik niet reageer op sms'jes, ze huilt soms van opluchting als dan alles goed blijkt. Ik doe haar zoveel aan, geef haar zoveel angsten, en ze accepteert alles rustig en blijft.

Ze blijft gewoon. Ik vroeg haar of het niet beter was het nu uit te maken, omdat ik op dit moment alle dingen die bij een relatie horen, echt niet kan, en ik niet weet hoe lang dit nog gaat duren. Ik vind dit ontzettend oneerlijk naar haar, zij heeft hier niet voor getekend en ze heeft recht op een lieve vriendin met wie ze kan zoenen en vrijen en blij door het park kan huppelen ipv apathisch op een bankje naar de eendjes staren. Ze hoefde er niet eens over na te denken, ze blijft bij me.

Ze doet zoveel ogenschijnlijk kleine dingen voor me met enorm veel betekenis. Ze komt op elk willekeurig moment naar me toe als ik haar nodig heb, geeft me haar bed en gaat zelf op het luchtbed slapen, trekt me naar buiten als ze vindt dat dat een goed idee is, biedt aan om mijn was te komen doen zodat ik niet in de zooi zit, fietst overal heen om wat dan ook voor me te halen als ik het nodig heb, vindt het geen punt als ik eindeloos tegen haar zeik over hoe erg ik mensen haat die in de weg lopen/te hard praten/telefoneren in de bus/hun kinderen niet corrigeren (ik heb regelmatig een erg kort lontje naar de mensheid) en accepteert dat ze het op dit moment even moet vragen als ze me wil kussen.

Dit is mijn vriendin. Ik weet niet waarom ze nog altijd bij me is, ik heb geen idee waar ik haar aan verdiend heb. Maar op de dagen dat ik in contact sta met mijn eigen emoties, ben ik daar zó blij mee. Niets van wat ik kan doen, is genoeg om haar daarvoor terug te betalen. Maar ik wil er met alle liefde de rest van mijn leven mijn best voor doen.