Het crisisplan

Al wandelend en activerend laat ik mijn gedachten over het fenomeen "crisisplan" gaan. Ik had er nog nooit van gehoord tot Vincent erover begon, maar het is best een logisch ding. Het komt straks in het systeem van de GGZ te staan, zodat zij alles compleet hebben wanneer er stront aan de knikker is. Mocht ik in crisis bij ze terecht komen, dan hebben ze een duidelijk overzicht van hoe en wat en bijvoorbeeld ook wie mijn contactpersonen in geval van nood zijn. Ik heb geen idee of ik nog in staat zou zijn om ze die gegevens zelf te geven, dus is het handig dat ze die hebben.

Maar om ze dat handige ding te laten hebben, moet ik het eerst zelf "even" maken. En dat blijkt toch een stukje lastiger dan ik van tevoren had ingeschat.

Het begint al voor ik er überhaupt aan begonnen ben. In de groepstherapie op donderdag besluit ik er een inbreng over te doen bij sociotherapie. Ik heb nog nooit een crisisplan gemaakt en weet dus niet zo goed waar ik moet beginnen. Dus leg ik uit aan mijn groepsgenoten wat ik moet doen en vraag ik of zij ervaringen of tips hebben. Ellen, onze sociotherapeut, loopt goedgemutst naar haar flip-over en pakt een stift. Als je Ellen gelukkig wilt hebben, moet je haar een reden geven om de flip-over te gebruiken. 'Nou Sofie, je begint bij fase 0. Fase 0 betekent dat het goed met je gaat, dat je je niet depressief voelt en dat je niet dood wilt.' Ze wil verder gaan, maar ik onderbreek haar verward. 'Nee, fase 0 is dat ik me goed voel en nog steeds wel dood wil, maar geen haast heb. Dat heb ik met Vincent zo besproken.' Ellen trekt haar betweterigste gezicht en probeert me ervan te overtuigen dat dat niet klopt. Ik probeer háár er weer van te overtuigen dat ik het zo mag doen, omdat ik me niet meer kan herinneren wanneer ik voor het laatst niet dood heb gewild.

De rest van mijn groep wordt ondertussen akelig stil. Als Ellen en ik onze discussie even onderbroken hebben, zegt groepsgenoot Claire langzaam: 'Maar... Je wilt dus al iets van twaalf jaar dood? Dat lijkt me echt héél naar.' Ik haal mijn schouders op, want ik weet niet zo goed wat ik hierop moet zeggen. 'Tja. Dat is het ook wel, denk ik. Maar voor mij is het normaal. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit helemaal niet meer dood wil.' We zijn allemaal even stil terwijl we dit laten bezinken. Mijn groepsgenoten schrikken hier duidelijk meer van dan ik. Voor mij is het normaal.
Later met Vincent besluiten we samen dat wat Ellen beschreef als fase 0, voor mij fase -1 is.

Het opschrijven van mijn contactpersonen is makkelijk. Ik zet mijn moeder op 1, omdat ze dichtbij woont en eigen vervoer heeft. Dan mijn vriendin op 2, omdat ze dichtbij woont. En mijn vader gaat op 3, omdat hij ver weg woont maar wel eigen vervoer heeft. Het maken van de fases is een stuk lastiger. Eén van mijn groepsgenootjes, die een opleiding maatschappelijk werk doet en weleens crisisplannen maakt, gaf me als advies mee om eerst fase 0 en fase 4, de crisisfase in te vullen, en dan te kijken wat er tussen ligt. Ik vind dit een goed advies, dus ik ga ermee aan de slag.

Na een heleboel hoofdbrekens bespreek ik een week later het conceptplan met Vincent. Alleen de categorie "wie doet wat" per fase moeten we nog invullen, maar dat doen we samen de volgende keer. Wel zijn we al overeen gekomen dat ik in fase 4 opgenomen moet worden en dat ik daar zelf voor moet zorgen. Vincent kijkt me indringend aan. 'Kun je dat?' Ik vind dit een moeilijke vraag. 'Ik weet het niet. Ik kan nu wel ja of nee zeggen, maar ik heb nog nooit in fase 4 gezeten met een reddingsboei dichtbij. Dus ik weet het niet zeker. Maar ik ga het wel proberen.'

Ik ga hier niet mijn precieze crisisplan delen, omdat ik niemand wil triggeren en ook omdat ik denk dat het herkenbaarheid bevordert. Mocht er iemand nieuwsgierig zijn of een voorbeeld willen om te vergelijken met zijn/haar eigen crisisplan, dan mag je me een berichtje sturen.