Kennismaken

Bijna iedere groep heeft wel een meisje zoals ik. Jullie kennen me. Niet zo lang, een beetje dik, donker haar en een twijfelachtige kledingsmaak (veel vestjes). Maar wel aardig. Ik ben heel aardig en lief. Dat is wat ik altijd terug hoor in feedbackrondes. 'Sofie, je bent zo lief en behulpzaam, je kunt goed luisteren!' Dat dit is omdat ik andermans problemen altijd relevanter vind dan die van mijzelf, verzwijg ik netjes.

Ik hou ook gewoon van praten, zolang de onderwerpen me niet te dicht op de huid zitten. Ik ben het meisje bij wie je aan tafel gaat zitten als je zin hebt in een goed gesprek. Ik ben altijd in voor een praatje. Ik geef vrienden en vriendinnen advies over hun school-, werk-, familie- en relatieproblemen. Op hun vraag hoe het dan met mij gaat, antwoord ik automatisch: 'Goed hoor!' Als ik zo depressief ben dat ik nauwelijks nog op mijn benen kan staan, vul ik dit aan met 'Wel een beetje druk!' en een schaapachtige lach. Om het gesprek vervolgens weer snel naar die ander te leiden. Laten we het in godsnaam niet over mij hebben.
Maar op dit moment heb ik het al een behoorlijke tijd over mij. Want negen maanden geleden maakte ik een afspraak bij mijn huisarts voor een doorverwijzing naar de GGZ. Ik heb iedereen mijn leven lang volgehouden dat het allemaal prima gaat. En nu gaat het niet meer. Na een oorspronkelijke periode van stemmingswisselingen is mijn metertje nu vastgeslagen op "zwaar depressief". Daarnaast kamp ik sinds mijn dertiende met een eetstoornis. Dat is nogal wat, en ik heb het altijd succesvol verborgen onder laagjes glimlach, interesse in anderen en een eindeloze voorraad smoesjes.

Tegenwoordig krijg ik dat niet meer voor elkaar. Ik ben moe. Ik ben murw. Ik heb hulp nodig. Dus heb ik die hulp gezocht, maar dat betekent niet dat ik ineens gemakkelijk met jan en alleman over mezelf praat. Bijna niemand in mijn omgeving weet van mijn problematiek. Voor hen ben ik dat gezellige, kletserige, zelfverzekerd overkomende meisje vol humor en intelligente zelfspot. Voorlopig wil ik dat zo houden, ik hoef mijn vuile was niet over ieders waslijntje te hengelen.

Maar ik heb een uitlaatklep nodig. En dus is dit weblog geboren. Hier kan ik anoniem schrijven over mijn gewone wereld van studie, vrijwilligerswerk en vriendschappen, maar ook over de schaduwwereld van therapie, behandelaren, gesprekken en pillendiscussies. Dit heb ik nodig.

We beginnen bij het begin: de doorverwijzing van de huisarts in november. Vanaf daar bouwen we het verder op, tot we bij het heden aangekomen zijn. De dingen die je hier leest, zijn dus niet noodzakelijkerwijs gisteren gebeurd. Tussendoor zal ik af en toe een stukje uitleg schrijven over mijn problemen of over andere relevante ontwikkelingen. Welkom in de ingewikkelde wereld van Sofie. Voel je vrij om mee te lezen en reacties achter te laten, dan zal ik me vrij voelen om de waarheid te spreken. Ook als die lelijk is. Juist als die lelijk is.