Diagnosetijd

Ik heb het altijd vreemd gevonden om mijn naam op officieel papierwerk te zien staan. Op mijn middelbareschooldiploma bijvoorbeeld, of op mijn propedeuse. Is dit van mij? Dit belangrijk ogende papier met tekst, watermerken, handtekeningen, heeft het iets mer mij te maken? Maar nooit eerder had ik dit gevoel sterker dan toen ik de uitgeschreven versie van mijn adviesgesprek onder ogen kreeg.

Na het intakegesprek met twee therapeuten had ik nog een gesprek met de psychiater. Dat was eigenlijk een korte versie van het eerdere intakegesprek, plus een korte pillendiscussie. Psychologen praten over dingen, psychiaters doen dat ook maar zij stoppen er pillen bij. Dus vroeg de psychiater of ik open zou staan voor medicatie en ik zei luid en duidelijk 'NEE'. Toen ze wat verbaasd keek, nuanceerde ik mezelf iets. Ik sta in principe nu niet open voor medicatie, tenzij ik een gevaar voor mezelf of anderen wordt. Op dit moment heb ik niet het gevoel dat pillen voor mij iets oplossen, ik wil het eerst met therapie proberen. Ik begrijp dat dit voor anderen niet hoeft te gelden, maar het is mijn lijf en mijn hoofd en ik wil het nu niet. De psychiater knikte en zette een streep op haar papier.

Na het gesprek met de psychiater had ik een afspraak waarbij ik drie kwartier lijstjes invulde met stellingen over...ja, over wat niet eigenlijk? Angst, dwang, kwaliteit van leven, depressie, eetproblemen, lichaamsbeeld, hoe vaak ik precies overgeef per dag, omgang met anderen enzovoorts. Deze drie intakemomenten bij elkaar hebben geleid tot het pakketje papier dat ik bij mijn adviesgesprek in handen heb gekregen.

Sofie is een jonge vrouw met een verzorgde uitstraling die bovengemiddeld intelligent overkomt. Diagnostisch gezien is er sprake van een ernstige depressieve stoornis en boulimia nervose, purgerend type. Sofie was aangemeld bij de afdeling eetstoornissen, maar een intake kwam niet van de grond. In verband met verslechtering van stemming en verhoging van suïcidaliteit is ze nu met spoed doorverwezen. (...) Sofie komt over als een krachtig persoon, die haar problematiek goed kan verwoorden, maar moeilijk om hulp kan vragen. Onderliggend lijkt er sprake te zijn van grote kwetsbaarheid.'

Ja, dat kwam wel even binnen. De boulimia is geen nieuws, die diagnose had ik al een paar maanden en is nu eigenlijk alleen maar bevestigd. De depressie is wel een kleine verrassing. Het was al een paar keer genoemd, door zowel mijn huisarts als de intakers van vorige week, maar ik dacht dat ze overdreven. Niet dus. En verder moet ik nog een beetje wennen aan het feit dat ik moeilijk om hulp kan vragen. Ik dacht namelijk altijd dat ik heel open en duidelijk ben over wat ik vind en voel. Maar de laatste tijd heb ik geleerd dat dit toch vies tegenvalt. Ik kan heel goed praten, zolang het niet te dicht op mijn huid komt. Ik kan heel goed anderen helpen, maar mezelf dus niet.

Toch ben ik wel blij. Tijdens de gesprekken heb ik de intakers onder al mijn maskers en sluiers laten kijken, waarmee ik alles in het dagelijks leven zo succesvol verberg. En dat was eng, maar ik ben zo blij dat ze goed gekeken hebben. Want daardoor ben ik nu een dubbel gediagnosticeerde boulimiameid met een zware depressie. Ze gaan me alsnog aanmelden bij de eetstoornisafdeling, voor individuele therapie. Maar daarnaast ga ik, omdat ik bij mijn intake mijn voorkeur voor groepen had aangegeven, in een jongvolwassenengroep voor depressie. En dat kan snel: gefeliciteerd Sofie, je kunt volgende week al op kennismaking!

In deze schrijfsels wordt teruggegrepen op gebeurtenissen van een tijdje geleden. In dit geval februari 2015