Google Translate in je hoofd

Heb je weleens geprobeerd een stuk tekst goed te vertalen met Google Translate? Als je het dan weer terugvertaalt naar de oorspronkelijke taal, is er van alles veranderd. Soms is dat heel grappig. Op Youtube vind je filmpjes waarin mensen de tekst van liedjes meerdere keren door Translate hebben gehaald en het dan, met de aangepaste tekst, vol passie zingen. Huilend van de lach heb ik dat zitten bekijken, het is fantastisch. Zoek vooral de versie van Miley Cyrus' "Wrecking ball" eens op. Of het klassieke Mulannummer "I'll make a man out of you". Hilarisch, ik zweer het je.

Minder grappig wordt het als de Google Translate in je eigen hoofd zit.

Na al die jaren ben ik er wel achter dat de gedachten die ik heb in ieder geval niet allemáál kunnen kloppen. En dus is de vertaalmachine het meest logische antwoord. Mijn échte gedachten worden een paar keer door de persen gehaald, tot er een veranderde versie van het beginproduct uitgekomen is. Dit geldt niet alleen voor dingen die ik zeg denk, maar ook voor wat anderen tegen me zeggen. 'Ik hoef geen koekje' wordt 'Jij kunt beter ook geen koekje nemen want je bent al dik'. 'Jammer dat je niet kunt komen' verandert in 'Ik vind het echt niet erg want je bent een kutwijf en ik wil je gezelschap niet, maar hoe durf je te denken dat je iets beters te doen hebt?'

Naast de vertaler zit er ook een rekenmachine. Pak ik een appel op? Ting, ting, ting, de cijfers rollen rond en komen stil op 65 calorieën. Een dubbele boterham zonder boter maar met kaas? 260 calorieën. Een reep hazelnootchocolade van 100 gram? 570 calorieën. Krijg ik een bord eten voor mijn neus, dan schieten de getallen als lichtgevende plaatjes op een gokkast voor mijn ogen. En weet ik het niet allemaal? Dan ben ik pas weer rustig als ik het wel weet. Een tijdje terug kost ik onderweg naar mijn toneelklasje een vegetarisch saucijzenbroodje, omdat ik iets warms nodig had. Tegen de tijd dat ik via Google uitgevogeld had hoeveel calorieën erin zaten, was het alweer koud.

Er was een tijd dat ik probleemloos alles kon eten dat me voorgezet werd, van elke hap intens genoot en er ook daarna geen vuiltje aan de lucht was. Ik kan nog steeds alles eten dat me voorgezet wordt, zolang mijn hersens de cijfers maar uitgeknobbeld krijgen en rekening kunnen houden met alles wat ik hiervoor en gisteren at en wat ik morgen nog moet gaan eten. Dit gebeurt al doende, een ander merkt er niets van. Dat verklaart vermoedelijk waarom ik al negen jaar een eetstoornis verberg voor mijn complete omgeving: ik schoffel het gewoon naar binnen.

De problemen komen erna, als het op is. Dan verandert de vertaler in een bullebak en krijst tegen me. 'Hoe kun je dat eten! Je bent al zo dik! Kijk naar je vetrollen! Je bent vies en vet, je verdient het eten niet!' Dus als het even kan, hou ik me bij eten dat veilig voor mij voelt en besluit het er daarna al dan niet weer uit te gooien. Behalve als ik een eetbui heb (het blijft boulimia), dan eet ik écht alles en ben daarna een uur bezig om het er eerst weer uit te werken en daarna uitgebreid vast te leggen hoe ik dit calorietechnisch goed ga maken de komende dagen.

En zo reken ik me door de dagen heen, dingen tegen elkaar afwegend, bedenken hoe ik de vette maaltijd van gisteren bij mijn moeder het beste kan compenseren als ik weer in mijn eigen, veilige studentenhuisje ben. Geen wiskundeknobbel? Ik ben verdorie cijferkampioen!