Kilo's

Iedereen heeft wel een beeld bij mensen met een eetstoornis. Alle mensen met anorexia zijn eng mager met stakerige benen en overal uitstekende botten. Over mensen met boulimia zijn voor zover ik weet minder duidelijke lichaamsvooroordelen. Maar nog steeds gaan mensen ervan uit dat je een gemiddeld tot slank figuur hebt als je het label 'eetstoornis' krijgt. In mijn omgeving zijn er maar heel weinig mensen die weten van mijn eetstoornis, omdat ik geen zin heb in gedoe. Bij de weinige mensen die ik het verteld heb, is soms de vraag voorbij gekomen: 'Maar als je een eetstoornis hebt... Waarom ben je dan niet dun?'
Ik ben niet dun. Ik ben ook niet slank, gemiddeld of wat mollig. Ik ben volslank, curvy, "more to love" of gewoon dik. Dat hoor je mensen met een eetstoornis vast vaker zeggen, maar in mijn geval wordt het bevestigd door mijn kledingmaat, het getal op de weegschaal en mijn BMI. Ik ben een kilo of twintig te zwaar voor mijn lengte. Die lengte is nogal karig, waardoor ik met de verkeerde kleding (die ik in maat 44-46 uit het rek moet trekken) aan op een kort en dik propje lijk.

Dat is vervelend, maar als je een eetstoornis hebt, is het nog net iets lastiger. Mijn vertekende lichaamsbeeld vertelt me dat ik verbaasd moet zijn als ik door een deuropening pas of niet blijf hangen in een kuipstoeltje. Hier hebben veel andere eetstoornispatiënten ook last van, maar zij kunnen met een BMI'tje als bewijs langzaam leren dat ze niet dik zijn. Ik weet ook dat ik niet zo'n wandelende berg mens ben als ik denk, maar dat ik wel nog altijd dikker ben dan gemiddeld. En dat doet pijn.

Ik hoop dat ze me bij therapie kunnen leren om hiermee om te gaan, te accepteren hoe ik er uitzie, te waarderen dat ik gezond ben en dat dát is wat telt, niet mijn rondingen. Maar een klein deel van me hoopt iets anders. Dat deel hoopt dat mijn lichaam, door het regelmatige eten, weer goed gaat werken en vanzelf af gaat vallen. Niet te laag, gewoon mijn overgewicht weg. En dat deel krijgt dus een flinke klap in haar gezicht als ik na een week van mijn nieuwe eetplan eens op de weegschaal stap en ontdek dat ik iets meer dan een kilo ben aangekomen.

Wat is nou een kilo, Sofie? Een pak suiker. Dat is toch niks? Je hebt er al zoveel, maakt deze extra dan echt zoveel uit? Ja jongens, deze kilo maakt ontzettend veel uit. Het is er nóg een die me in de weg zit, naast al die andere. Ik schop de weegschaal terug onder het bed en kruip huilend weer onder mijn dekens. Ik weet dat dit erbij hoort, dat het normaal is. Mijn lichaam is zo gewend om alles op te slaan als reserve dat het daar echt niet na een week weer mee stopt. Maar ik wil het niet. Als er elke week een kilo bij gaat komen, weeg ik voor het eind van de zomer honderd kilo. En als dat zo is, mag dat hele "gezond worden" weer door de plee gespoeld worden. Ik weet niet of ik dit kan. Ik weet niet of ik dit durf.

In deze schrijfsels wordt teruggegrepen op gebeurtenissen van een tijdje geleden. In dit geval maar 2015.