Een open groep

In de wereld van de groepstherapie heb je twee soorten groepen: een gesloten groep en een open groep. Gesloten groepen houden in dat je allemaal op hetzelfde punt begint, een vastgelegd aantal bijeenkomsten afwerkt en op hetzelfde moment eindigt. Zulke groepen heb ik de afgelopen jaren twee gehad: de al eerder genoemde VERS-groep voor emotieregulatie en een groepje voor slachtoffers van seksueel misbruik, jaren eerder. De jongvolwassenen depressiegroep is mijn eerste ervaring met een open groep: een groep waar elk moment mensen in kunnen stromen en waar mensen op hun eigen tempo vertrekken. En dat is toch even wennen.

Toen Vincent de eerste gesprekken met me voerde, legde hij uit dat hij het liefst twee nieuwe mensen tegelijk laat starten. Zo is de nieuweling niet alleen en is het voor de groep ook fijner. Een wisseling in de groep maakt best wel indruk, dan kan dat maar beter in één keer voor twee mensen. Ik begreep niet wat hij bedoelde. Nu ik een tijdje in de groep zit, snap ik het wel.

Ik kwam tegelijk in de groep met Heleen. Waar ik me direct op mijn plek voelde, bepaalde zij na twee bijeenkomsten dat het toch niets voor haar was en kwam niet meer opdagen. Twee weken later stopte Bo, die het niet meer kon combineren met haar vrijwilligerswerk en daar haar prioriteit legde. Koen moest tijdelijk stoppen door persoonlijke omstandigheden, maar kwam na een paar weken terug en is er nog steeds.

Het eerste afscheid dat echt indruk op me maakte, was dat van Lies. Met haar had ik het meest een klik. Ik herkende veel in haar verhalen en problemen. Thema's die zij aansneed, waren vaak ook voor mij relevant. Ik stak veel van haar op en zij van mij. Daarnaast was het extra pijnlijk dat ze niet stopte omdat ze klaar was, maar juist omdat het zo slecht ging dat ze intensievere hulpverlening nodig had. De eerste bijeenkomsten na haar vertrek miste ik haar vreselijk. Maar het afscheid nemen was nog niet voorbij.

Vlak daarna maakte Patricia bekend dat ze het gevoel had niet zoveel meer uit de groep te halen. Ze dacht dat een andere therapievorm beter voor haar zou werken en ging dus bij ons weg. Simon kreeg een nieuwe diagnose en staat op de wachtlijst voor specifiekere therapie. Tot hij daar terecht kan, blijft hij bij ons, maar dan is ook hij verdwenen. En Karin nam na bijna drie jaar groep afscheid omdat ze helemaal beter is en het weer zelf kan. Als enige.

Naast het feit dat dit betekent dat we voor het eind van de zomer met nog maar drie mensen over zullen zijn, doet het ook iets met mijn gevoel van veiligheid. In een groep die zo onrustig is, durf ik minder goed mijn gevoelens te uiten. Dus de onderwerpen die het dichtst bij mij liggen en waar ik het meest moeite mee heb, durf ik op dit moment niet aan te snijden. Misschien later. Misschien als alle vertrekkers definitief weg zijn en er weer nieuwe mensen toegevoegd zijn. Misschien als de groep in wat rustiger vaarwater komt. Maar nu niet, nu echt niet.

In deze schrijfsels wordt teruggegrepen op gebeurtenissen van een tijdje geleden. In dit geval juli 2015.