Als ik in een nieuwe omgeving slaap, is dat altijd even onrustig. Ik moet wennen aan het bed, de geur van het kussen, alle geluiden om me heen. Vaak komt het wel goed en duurt alleen het inslapen even wat langer. Zo niet mijn eerste nacht in de kliniek. Ik slaap de laatste tijd vreselijk slecht, vooral met inslapen heb ik moeite. Maar deze dag was zo'n achtbaan geweest en ik voelde me op alle mogelijke manieren moe. Dus dan gaat het slapen zo wel lukken, dacht ik. Helaas: tegen al mijn verwachtingen in sliep ik echt waardeloos.
Omdat je uit alle slechte dingen wel iets goeds of nuttigs kunt trekken (hoe moeizaam het zoeken ernaar soms ook is), het ik er een blogpost uitgehaald. Een slechte nacht in de kliniek ziet er bij mij als volgt uit.
22.15: tijd om me klaar te maken voor bed. Ik loop nog even naar de verpleging om iets te vragen over het weekmenu aan het prikbord. Als ik wegloop, wensen ze me nog gauw een fijne nacht "als we elkaar niet meer zien". Ik kijk verbaasd, mijn standaard gezichtsuitdrukking in deze dag waar ik niets weet. Ze leggen uit dat zij zo naar huis gaan en dat de nachtdienst dan komt.
22.20: terug in mijn kamer. Ik poets mijn tanden bij mijn wasbak en trek de kam door mijn haren. Dan kleed ik me uit, trek mijn pyjama aan, ruim nog wat laatste dingetjes op en ga in bed liggen.
22.30: in bed. Ik schrijf uitgebreid in mijn dagboek (speciaal een nieuw hiervoor) en app wat heen en weer met vriendinnen die hiervan weten. Hun nieuwsgierige vragen druppelen mijn inbox binnen en ik zoek af en toe iets na in mijn foldertjes als ik het niet weet.
0.00: oeps, middernacht al. Ik stel mijn wekker in op 07.25 voor morgen. Om 8 uur moet ik aan het ontbijt zitten, dus dan is dit vast een goede tijd. Ik lees nog een paar pagina's en leg mijn boek dan weg. Het is echt tijd om te gaan slapen.
0.30: ik rol heen en weer in mijn bed, dat nog helemaal niet prettig ligt. Mijn matras is keihard en het kussen ritselt onbekend. Ik hoor de vlaggen buiten kraken aan hun masten, pal voor mijn raam. Soms drijven er flarden van een gesprek onder mijn deur door. De slaap komt maar niet.
0.45: het dringt nu echt tot me door dat ik opgenomen ben. Ik heb mezelf uit mijn huis gehaald en hierin geplaatst, op deze kale en eenzame plaats. Hoe heb ik het kunnen doen, ik hoor toch gewoon thuis te zijn? Zou ik me hier echt beter kunnen gaan voelen? Ik begin voor de verandering maar weer eens te huilen, want dat heb ik vandaag nog niet genoeg gedaan.
1.15: ik gooi mijn dekbed van me af, trek een vest en sokken aan en pak mijn kamersleutel. Even eruit. Door de stille gangen loop ik naar beneden. De automaat staat nog aan voor een bekertje warme thee. De huiskamer is donker, maar ik weet de lichtknop. Ik krul me op in een van de stoelen met mijn kopje thee en speel een paar potjes Bubble Shooter.
1.30: ik lig weer in bed. Misschien had ik bij de verpleging binnen moeten lopen. Maar het feit dat ik niet weet wie er nachtdienst heeft, houdt me tegen. In plaats daarvan stuur ik wat appjes met mijn beste vriendin en met Thomas. Zij zijn allebei ook nog wakker en het is fijn om met iemand te praten. Ook maak ik een klein lijstje voor mezelf met dingetjes die ik morgen in de vrije uurtjes even wil halen en met een paar to-do-puntjes.
2.20: ik overwin mijn eigen drempel met een praktisch probleem: ik wil een extra kussen. Thuis slaap ik er altijd op twee, hier heb ik maar één heel platte. De kussens liggen in de linnenkast naast mijn kamer, maar mag ik die zomaar pakken? Dus ik schiet weer in mijn vest en loop naar beneden, waar de nachtdienst aan haar pc zit. Ik stel me netjes voor en vraag mijn kussenvraag. 'Kind, al pak je er zes. Als je er lekkerder door slaapt, vind ik het best. Heb je al wat geslapen?' Ik schud mijn hoofd en ze kijkt me meelevend aan. 'Eerste nacht hè? Het komt wel goed. Kom maar gewoon binnenlopen als het niet gaat.'
2.35: na nog een potje Bubble Shooter probeer ik nogmaals in slaap te vallen. Ik rol een beetje heen en weer tot ik een acceptabele slaaphouding gevonden heb, doe mijn ogen dicht en dwing mijn lichaam om te gaan slapen. Ik weet niet of de vermoeidheid me eindelijk nekt of dat mijn zelfdwang helpt, maar tegen 3.15 ben ik in slaap gevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten