Bloggen over therapie

Toen ik wist dat ik wilde gaan bloggen over mijn problemen, moest ik een aantal keuzes maken. Naast natuurlijk het kiezen van een blogplatform en het maken van een uploadschema, moest ik vooral inhoudelijk wat gaan bedenken. Wilde ik onder mijn eigen naam bloggen of onder een pseudoniem? Hoe eerlijk wilde ik zijn? En welke persoonlijke gegevens en gedachten kon ik wel en niet prijsgeven? Het internet vergeet nooit iets.

Voor mijzelf vond ik het niet moeilijk om die keuzes te maken. Ik wikte en woog een tijdje en hakte knopen door. Maar toen ik met therapie begon, werd het lastiger. Want ik was niet meer de enige die erbij betrokken was.

Ik beschouw mezelf als een dapper persoon, maar hierin ben ik een watje. Ik durf niet onder mijn eigen naam te bloggen. Of specifieker: ik durf niet onder mijn eigen naam vindbaar te zijn. Als ik helemaal eerlijk wil schrijven over mijn ervaringen en gevoelens binnen de psychiatrie (en dat wil ik), dan kan ik dat niet onder mijn eigen naam doen. Ik zou me bezwaard voelen om dingen op te schrijven, te bang om gevonden te worden door mensen met wie ik dit niet wil delen. Het stigma dat op stoornissen en psychische problematiek ligt, drukt nog te zwaar op me. Daarom heb ik een diep respect voor mensen als Carlijn, Kim en Thomas, die onder hun eigen naam bloggen en zelf iets doen tegen het stigma. Ik ben nog niet zover.

Toen ik deze keuzes had gemaakt, was het geen probleem om mijn stukjes te schrijven. Ik hoefde alleen maar rekening te houden met mezelf. Wat wil IK delen? Kan IK dit zeggen? Wil IK dit aanpassen en anonimiseren, of is mijn pseudoniem genoeg? Maar toen ik mijn intake had gehad en met de behandeling begon, werd het ingewikkelder. Ineens waren er acht groepsgenoten en drie hulpverleners bij betrokken, en later kwamen er daar nog meer bij. Mensen die er helemaal niet om hadden gevraagd om met hun naam en hele hebben en houden op het internet te staan.

Dus moest ik ook daar knopen over doorhakken. Ik maakte een overzichtje waarin ik iedereen een andere naam gaf, al mijn hulpverleners en groepsgenootjes. Toen er nieuwe hulpverleners bijkwamen, veranderde ik ook hun namen. Sommige mensen smolt ik samen tot één persoon. En waar ik voorheen de inhoud van gesprekken die ik wilde delen vaak letterlijk weergaf, ging ik ook daarmee aan de slag. Ik besloot dingen van mijn groepsgenoten alleen te delen wanneer het voor mijzelf relevant was, wanneer ze op mij van toepassing waren of wanneer ik er iets aan had gehad. In die gevallen anonimiseerde ik al hun uitspraken en problemen. Als ze zelf op dit blog terecht zouden komen, ben ik er vrij zeker van dat ze zichzelf er niet uit zouden kunnen halen.

Omdat ik nooit specifiek ben geweest over bij welke instantie ik in behandeling ben, denk ik dat het zo anoniem genoeg is. Alleen als je toevallig ervaring hebt met mijn specifieke groepstherapie bij mijn specifieke instantie, kun je misschien iets herleiden. Maar dan nog weet je niet wie ik ben, wie mijn groepsgenoten zijn en wie met welk probleem zit. Voor mij is dit op dit moment een manier die werkt en waar ik me goed bij voel. En ik denk dat ik mijn best heb gedaan om het voor alle partijen goed te maken.