Noteer en leer

Ik dacht dat ik ondertussen wel wist wat therapie was. Je hebt een therapeut, ofwel individueel ofwel in een groep. Je komt eens in de zoveel tijd bij elkaar, bespreekt dan dingen die al dan niet aangestuurd worden door de therapeut in kwestie. Je luistert, je praat, je denkt na en je werkt aan jezelf. Soms krijg je medicijnen, soms niet. Vaak ga je met een tollend hoofd naar huis dat vol zit met advies waarvan je nog niet weet of je het na gaat kunnen (of willen) leven. En de volgende keer ben je er gewoon weer en begin je opnieuw.

Sinds ik ben begonnen op de eetstoornisafdeling, is er een nieuwe dimensie aan mijn therapieleven gekomen: de papieren afdeling. En dat is wennen.

Al bij ons allereerste gesprek kreeg ik van Elise Het Werkboek. Of, om het beestje bij de naam te noemen: het werkboek cognitieve gedragstherapie behandelprotocol boulimia nervosa. Dat is nogal een mond vol voor zo'n onooglijk boekje, maar uit respect schrijf ik het met hoofdletters, zoals de Bijbel. Op de oranje papieren kaft staan de namen van allerlei indrukwekkende dr's en drs'en die in hun oneindige wijsheid dit boek hebben samengesteld als leidraad voor een ziek boulimiameisje. De hoofdstukken dragen titels als "Nuttige tips voor het doen slagen van een maaltijd" en "Alternatieven voor eetbuien" en de tekst is altijd zakelijk en soms een beetje belerend. Het is alsof je een schoolboek leest, zo droog is het geschreven. Alleen gaat dit over jezelf en daarom is het het interessantste boek ooit. Hieruit krijg ik na ieder gesprek met Elise één of meerdere huiswerkopdrachten.

Een paar weken later werd de papierwinkel uitgebreid met de betch. In eerste instantie dacht ik dat ik het verkeerd verstaan had. Noemde Elise me nou een bitch? Maar nee, de betch is de Binge Eating Trigger CHecklist. Iedere keer nadat ik een eetbui heb gehad, moet ik het ding invullen. Dan kruis ik aan wat me tot deze eetbui heeft aangezet en in welke mate (0-10) die trigger van toepassing is. Voelde ik me alleen of angstig? Voelde ik me juist opgewekt? Werd ik geconfronteerd met voedsel dat ik associeer met een eetbui? Raakte iemand mijn lichaam aan? Voelde ik me een mislukkeling of schaamde ik me ergens voor? Had ik een dieetregel overschreden? Wilde mijn partner met me vrijen? Nam iemand een foto van me? Maakte ik me zorgen om mijn toekomst? Je kunt zoveel redenen aankruisen als er maar van toepassing zijn, en er is extra ruimte om andere emoties in te vullen.

En de laatste toevoeging aan mijn eetstoornisadministratie is het onvermijdelijke eetdagboek. Ik wist wel dat die eraan zat te komen, maar toch haatte ik het ding al na de eerste dag. Na ieder eet- en drinkmoment moet ik invullen hoe laat het was, wat ik precies at, waar ik het at en met wie, of het een eetbui was, of ik heb gebraakt, of ik laxeerpillen heb geslikt, en wat mijn activiteiten, gedachten en gevoelens waren voor, tijdens en na het eetmoment. Het is nogal een mond vol. Volgens Het Werkboek laat het eetdagboek mij toe om moeilijke of vervelende omstandigheden in mijn leven die mijn eetgedrag beïnvloeden te onderzoeken, aan te pakken en te veranderen. Tot nu toe vind ik het vooral een heel vervelend ding. Maar het moet nu eenmaal.

Toen ik mijn moeder vertelde hoeveel administratie er tegenwoordig bij mijn therapie kwam kijken, moest ze een beetje lachen. 'Het is maar goed dat je even met school gestopt bent, want anders was je straks overwerkt door therapie-huiswerk!' En het is pijnlijk, maar ze heeft wel gelijk. Genezen van een eetstoornis is keihard werken. Ook op papier.