Schone schijn

Op een doordeweekse maandagavond ga ik weer eens bij mijn vader eten. Sinds de bezoekregeling van na de scheiding is losgelaten, zien we elkaar minder vaak, maar we proberen minstens eens per zes weken iets af te spreken. Dat komt er om een of andere reden altijd op uit dat we samen gaan eten, al dan niet buiten de deur. Mijn vader is één van de paar mensen in mijn omgeving die precies weet hoe het er allemaal voor staat in mijn hersenpan en mijn agenda. En hij is dus ook één van de weinige mensen bij wie ik de vraag 'Hoe gaat het met je?' eerlijk kan beantwoorden.

En ik realiseer me weer eens heel goed waarom ik mijn toestand voor iedereen geheim houd.

Ja, het is soms ontzettend eenzaam om eindeloos de schijn op te moeten houden, zowel offline als online. Ik kan door mijn persoonlijke twitter- of instagramaccount scrollen en dan zie ik wat voor meisje mensen zullen denken dat ik ben. Grappig, slim, extravert, sociaal, maatschappelijk betrokken, geïnteresseerd in mensen, niet bang voor wat frisse zelfspot en over het algemeen best tevreden met zichzelf. Ik meen het, dit is hoe mensen over mij denken op basis van mijn sociale media. Ik heb het ze weleens gevraagd.

Er zijn dagen dat ik intens van deze toestand baal. Dan zou ik het liefst op mijn Facebook posten: "Jongens, ik ben een beetje anders dan jullie denken dat ik ben. Ik ben ziek en moe, ik ben suïcidaal, ik heb een eetstoornis en een persoonlijkheidsstoornis én ik ben depressief. Dat is kut, maar ik doe mijn best met een heleboel therapie. Heb een beetje geduld met me." Alles out in the open gooien, heerlijk bevrijdend lijkt me dat dan.

Maar bij het etentje met mijn vader was ik er even heel blij mee. Het is dan niet makkelijk om de schijn op te houden, maar het is soms wel heel fijn. Soms is het fijn om de rol te spelen van het meisje dat de mensen denken dat ik ben. Na een avond lachen en plezier met vriendinnen die van niets weten, voel ik me ook echt even beter. Tot ik de deur uitloop en het weer voelt alsof ik door het ijs zak, maar ik heb in elk geval even een break gehad. Niet op alle dagen werkt het zo, soms blijft het ook oneindig kut en donker en wil ik niemand zien. Maar op veel dagen werkt het echt om mijn make-uptasje te pakken, een masker op te schminken, nog even mijn glimlach te oefenen voor de spiegel en de vraag hoe het met me gaat, consequent te beantwoorden met 'Prima! Beetje druk wel. Maar hoe gaat het met jóú dan?'

Ik wil niet altijd degene zijn die "Ja kut" moet beantwoorden op de vraag hoe het met me gaat. Ik ben het negatieve antwoorden op die vraag nu al beu, naar die paar mensen die een eerlijk antwoord van me krijgen. Soms, heel soms, wil ik gewoon even de schijn ophouden dat ik normaal en tevreden ben. Niet altijd dat meisje met problemen zijn, dat manke gevalletje met die stomme onzekerheid over haar dikke kont. Ook al is het onzin, ik wil soms dat meisje zonder al te grote zorgen zijn. En die paar welingelichte mensen, dit weblog, jullie en mijn Sofie-twitter krijgen te horen hoe het echt zit. De ongezouten waarheid.

Ooit hoop ik Sofie en mezelf samen te kunnen laten smelten tot één persoon die écht tevreden is, ongeacht haar stoornissen, imperfecties en donkere dagen. Maar die dag voelt op dit moment nog heel erg ver weg.