Kapot lijf: de gevolgen van een eetstoornis

Het hebben van een eetstoornis gaat je niet in de koude kleren zitten. Naast dat het emotioneel en mentaal een uitputtende ziekte is, kun je ook nogal wat kapot maken aan je lichaam. Dit heb ik de afgelopen jaren vakkundig genegeerd. De dingen waar ik last van had, tja, die merkte ik wel, maar ik deed een beetje alsof ze er niet waren. Ik vond dat ik geen recht tot klagen had, want ik heb het allemaal zelf gedaan. En daarnaast is het moeilijker om jezelf vakkundig te blijven slopen als je je er helemaal van bewust bent dat je dat doet. De struisvogelpolitiek is makkelijker.

Maar nu ik in therapie zit, kom ik daar natuurlijk niet meer mee weg. Er moet overal over gepraat worden. Vooral de dingen waar je niet over wilt praten.

Ik heb, zoals gezegd, een werkboek meegekregen en na elke sessie met Elise geeft ze me huiswerk. Eén van de eerste hoofdstukken die ik moet lezen om tijdens de volgende afspraak te bespreken, is een hoofdstuk over de lichamelijke gevolgen van boulimia. Ik had gehoopt hier onderuit te komen omdat het een boulimiawerkboek is en mijn diagnose dankzij haar niet langer boulimia is, maar helaas trapt ze er niet in. Dus eenmaal thuis kruip ik in mijn leunstoel met het werkboek en lees de pagina's over de mogelijke lichamelijke gevolgen van boulimia. Dat zijn er nogal wat. De meest veelvoorkomende problemen zijn glazuurschade aan je tanden, hartproblemen en verstoringen in je bloedwaarden (kaliumtekort, dat zich o.a. uit in spierpijn, duizeligheid en hartkloppingen).

Aan het eind van het hoofdstuk moet ik zelf aan de slag: ik mag beschrijven welke klachten ik bij mezelf opmerk (hun taalgebruik, niet het mijne!). Dus ik pak een pen, denk een tijdje na en begin dan te schrijven.

"Verrassend genoeg heb ik geen gebitsschade. Dit is bevestigd door mijn tandarts. Wel heb ik veel last van mijn maag en slokdarm. Ik heb meerdere malen per dag van brandend zuur dat omhoog komt en pijnlijk is. Ook kan ik sommige dingen niet meer eten en drinken, omdat ik er maagpijn van krijg. Verder denk ik dat mijn maagklep minder goed werkt, want ik word soms wakker met een "slok" gal of maaginhoud in mijn mond of neus. Dit is niet pijnlijk, maar vooral erg vies. Ik weet niet hoe het zit met mijn hart en bloed, maar vooral na het braken heb ik soms hartkloppingen en duizelingen, zie ik gekleurde vlekjes op mijn netvlies en moet ik even op de badkamervloer gaan liggen tot het voorbij is. Ook heb ik vaak spierpijn in mijn benen. Door het jojo'en in mijn gewicht heb ik veel striae en mijn haar valt met bossen tegelijk uit. Deze werden niet genoemd, maar leken me misschien relevant. Ik heb minder energie en concentratievermogen dan vroeger. Dit ligt misschien (ook) aan mijn depressie, maar ik wilde het toch vermelden."

Een paar dagen later moet ik de lijst aanvullen, nadat ik het hoofdstuk over de gevolgen van vasten en diëten heb gelezen.

"Sommige dingen zijn enkel als ik een tijdje honger. Dan word ik prikkelbaar, moe maar slapeloos, krijg ik pijn in spieren en in gewrichten en heb ik het doorlopend koud. Als het even kan lig ik dan zoveel mogelijk in bed aan eten te denken dat ik niet mag hebben, luister ik muziek die ik ermee associeer en kijk ik er films over. Ik 'rol me op' in de eetstoornis. Sommige dingen zijn permanent, of in ieder geval sinds enige tijd doorlopend. Mijn haar valt enorm hard uit, mijn huid is droog en mijn nagels zijn broos en splijten heel gemakkelijk.
En toch is de verleiding dit allemaal te doen zo bizar groot. Ik wil het extra gewicht tot aan de laatste klotekilo van mijn lijf af. En ik weet dat hongeren en vasten niet de juiste manier is. Maar het kan zó fijn voelen."

Een paar dagen later neem ik de lijst punt voor punt met Elise door. 'Vond je het heftig om dit te doen?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. 'Het lezen van die pagina's vond ik niet zo bijzonder. Het opschrijven van waar ik zelf mee kamp, wel. Het is nogal wat.' Elise bekijkt de lijst nog eens. 'Dat begrijp ik,' zegt ze. En daarna zijn we allebei even stil. Omdat het niet gemakkelijk is.