Terrortherapeut

De eerste psycholoog die ik bezocht, was op mijn dertiende. Dat is nu bijna tien jaar geleden en in die tijd heb ik nog een aantal hulpverleners versleten. Met de een had ik een betere klik dan de ander, dat is normaal. Maar er zaten er ook een paar bij met wie het écht niet klikte. Lag het aan hen, lag het aan mij? Misschien wel van allebei een beetje. Inmiddels ben ik beter geworden in aangeven waar ik last van heb en wat ik nodig heb, ook van hulpverleners. Maar de afgelopen jaren ging dat niet altijd van een leien dakje.

Door een recente aanvaring met Elise begon ik terug te denken aan alle rare therapeuten die ik in mijn leven heb versleten. Ik heb de vervelendste eens op een rijtje gezet. Psychiatrisch zorgsysteem, eat your heart out!


Mijn eerste psycholoog, Tirza, heeft de meeste schade aangericht. Ik ging naar haar toe op mijn twaalfde omdat ik een paar maanden daarvoor misbruikt was. In de tien jaar daarna gebeurde dat nog drie keer. Die keren heb ik zelf verwerkt. Deels omdat ik inmiddels wist dat ik dat kon en deels omdat ik er met geen andere therapeut meer over durfde te praten. Tirza zei namelijk ooit tussen neus en lippen door: 'Maar het is toch ook wel een beetje je eigen schuld? Je had meer kunnen doen om het te stoppen.' De paar mensen met wie ik deze herinnering door de jaren heen gedeeld heb, zeiden dat ze het vast niet zo bedoelde. Of dat ik het me verkeerd herinnerde. Een therapeut zou zoiets nooit zeggen. Maar ik weet wat er gebeurd is en ik heb het nooit vergeven. Tirza, als je dit mocht lezen: bedankt hè. Je hebt me harder verneukt dan die vier kerels bij elkaar.

Een paar jaar later verwees de maatschappelijk werkster op school me door naar de jeugdafdeling van de plaatselijke GGZ. Ik had al een paar weken gesprekken met haar, maar ze kon de verantwoordelijkheid niet aan en was iedere maandag blij dat ik nog leefde. Dus kwam ik bij Willemijn terecht. Willemijn was het typische soort geitenwollensok dat sommige mensen verwachten bij een therapeut. Ze liep tegen haar pensioen aan, droeg sokken in haar houten muilen en grossierde in oneliners als 'Eigenwijs is een mooie eigenschap. Je bent wijs van je eigen'. Ook vond ze het feit dat ik in die zes maanden dat wij gesprekken hadden ruim vijftien kilo afviel niet zorgwekkend. Afvallende pubermeisjes moet je complimenteren! Een eetstoornis? Nee joh. Mede door Willemijns complimenten nam ik mijn ontluikende stoornis totaal niet serieus, met als gevolg dat ik er nog steeds in hang.

De therapeut die ik na Tirza het meeste kwalijk neem, is Mary. Zij was mijn behandelaar bij de instelling waar ik voor mijn huidige GGZ-avontuur liep. Mary was de light-versie van een geitenwollensok en had een kalme niet-lullen-maar-poetsenuitstraling. In het begin vond ik dat fijn. Tot ze me een keer fijntjes vertelde dat ze dacht dat ik geen enkele stoornis had. Ik citeer: 'Mensen met een stoornis worden daar in hun dagelijks leven ernstig door beperkt, en jij functioneert nog. Je gaat naar school, je werkt, je hebt een relatie. Je hebt een druk leven.' Met andere woorden: kind, ga naar huis en stop met zeuren. Op het moment zelf was ik te zeer met stomheid geslagen om te reageren, maar eenmaal thuis werd ik zo kwaad dat er servies gesneuveld is. Allereerst was ik er zelf al achter dat mijn drukke leven eerder een copingmechanisme dan een teken van geestelijke gezondheid was. En daarnaast, Mary, heb jij geen idee wat mij in mijn dagelijks leven wel of niet beperkt. Kun jij in mijn hoofd kijken? Na die noodlottige uitspraak ben ik nog maar twee keer naar haar toegegaan. Daarna werd ik gelukkig doorverwezen door een lieve psychiater die haar ogen niet in haar zak had.

Godzijdank bestaan er ook fijne therapeuten. Zoals Vincent, tegen wie ik echt alles durf te zeggen. Of mijn oude therapeut Joop bij de VERS-training, met zijn mindfulness-stem en zijn rustige argumentatie. Of Fran, onze huidige PMT'er, die met mijn hersenkronkels meedenkt in plaats van ze naar haar wil proberen om te buigen. Ik bedank de wereld elke dag voor hen, want zij zorgen dat ik hoop en vertrouwen hou in ons zorgsysteem. Voor mezelf doe ik het allang niet meer.